یادش به خیر دوستانی که شبهای  بهمن 57برای مقابله با نیرو های فراری ساواک تبریز و همچنین برای حفظ و حراست از اموال مردم به دلیل ضعیف شدن ژاندارمری ،شبها در محله های تعیین شده ( قبرستان ، محله حمام ، نبش مدرسه خورشیدی ) با چوب و سلاح سرد جمع می شدند وتعدادی نیز مسئول گشت زنی در روستا بودند.هیچ کدام هیچ ادعایی نداشت از جوان ترین افراد تا سالخورده ترین افراد.جوان 14-15 ساله داشتیم تا پیر مرد 70-80 ساله.سلاح گرم مفهومی نداشت.اواخر که مقداری سامان دهی انجام شد یک قبضه سلاح گرم در اختیار روستا قرار گرفت.یاد همه دوستان و همه خاطرات به خیر.یدالله طربخواه ،اسماعیل عجمی،فرزندان نقابی ها،نوجهانی ها،افواج ها،جاوید،کریم پور،فرقانی ها،کرم زاده ها،لطیفی ها ، شفی زاده ها،سلمانپور،رضایی ها،....نصیری ها . همه روستایی بودیم ولی همه تیزفهیم و اهل وفاداری ، دارای تفکر مستقل. معروف بود به پاریس کوچک.

داستان هایی که بزرگان از انقلاب ها و جنگ ها و کودتا های ایران( قاجار، پهلوی، 28 مرداد،مصدق ،متجاسرین روسی،...) برای جوانان می گفتند.هیچ کس بر دیگری ارجحیت نداشت. همه یکی بودند وبرای یک چیز می اندیشیدند: آرامش اجتماع.شیطنت های جوانان نیز خود شیرینی خاصی داشت.آتش روشن کردن در سر پست ها هم که همه شیطنت وشلوغی بود.هر پست یک رادیو هم داشت تا اخبار را لحظه به لحظه پیگیری کنند.

متولدین 1304 در 22 بهمن 1392

جز یکم

اشک بیش از آب چهره پدران و مادران ماراشسته وخون بیش از شریت و شراب به کام نیاکان ، خویشان و عزیزان ما فروریخته است . گرسنگی یار دیرین و وفادار ما بوده است و برهنگی درکنار گرسنگی یک دم نسل های ماراترک نگفته است.... من از کتاب های دبستانی ، هرجا که مزین و آراسته به تصاویر میوه، شیرینی و ماکولات است و از خواص اغذیه متنوع سخن می گوید خجالت می کشم....فقط با تاریخ کهن نمی توان غرور را نگاه داشت. بین غرور وسیری و حفارت و گرسنگی ارتباط منطقی و اجتناب ناپذیرموجود است...مارا به غارتگری رسوا کرده اند در حالی که از ما غارت زده تر کسی نیست.

چاره چیست ؟آیا بنشینیم تا غبار مرگ بر چهره هایمان بنشیند؟ساکت باشیم تا نیستی بر سرمان سایه بیفکند؟تسلیم شویم تا سریعتر در سراشیبی انحطاط سقوط کنیم.

جزیی از سخنان محمد بهمن بیگی معلم عشایری .ادامه دارد